Parwowiroza – Co powoduje zakażenie?
Parwowiroza – Zakażenie parwowirusem psów typu 2 (CPV) pojawiło się po raz pierwszy wśród psów w Europie około 1976 roku. Wirus parwowirozy rozprzestrzeniał się bez kontroli do 1978 roku, powodując ogólnoświatową epidemię. Parwowirus jest bardzo podobny do kociej panleukopenii. Wirus CP prawdopodobnie powstał w wyniku dwóch lub trzech mutacji genetycznych wirusa panleukopenii kotów (FPV), co pozwoliło mu rozszerzyć zakres żywicieli.
Jak pies zaraża się parwowirozą?
Głównym źródłem wirusa są odchody zakażonych psów. Wrażliwe psy zarażają się poprzez bezpośredni kontakt psa z psem lub kontakt z zanieczyszczonym kałem, środowiskiem lub ludźmi. Nawet śladowe ilości kału zakażonego psa mogą przenosić wirusa i zarażać inne psy.
Jakie są objawy kliniczne parwowirozy?
Pies zarażony psim parwowirusem zacznie wykazywać objawy w ciągu trzech do siedmiu dni od zakażenia. Do najczęstszych objawów klinicznych związanych z parwowirozą należą:
– Osowiałość
– Depresja
– Utrata lub brak apetytu
– Gorączka
– Wymioty
– Biegunka, często krwawa
– Odwodnienie
Stres związany z odsadzeniem może prowadzić do cięższego przebiegu parwowirozy u szczeniąt z powodu osłabienia układu odpornościowego. Połączenie parwowirozy i wtórnej infekcji lub obecność pasożytów może również prowadzić do cięższego przebiegu choroby u szczeniąt.
Większość zgonów z powodu parwowirusa ma miejsce w ciągu 48 do 72 godzin od wystąpienia objawów klinicznych. Jeśli twój szczeniak lub pies wykazuje którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem weterynarii. Możesz się skontaktować z nami tutaj: Kontakt
Jak diagnozuje się parwowirozę?
Infekcję parwowirusem często podejrzewa się na podstawie historii psa, badania fizykalnego i badań laboratoryjnych. Badanie kału może potwierdzić diagnozę. Obecnie najpowszechniejszą i najwygodniejszą metodą badania na obecność parwowirusa są szybkie testy lub testy ELISA.
Jedną z pierwszych rzeczy, które infekuje parwowirus, jest szpik kostny. Niska liczba białych krwinek może sugerować zakażenie. Jeśli pies ma zarówno pozytywny wynik szybkiego testu, jak i niską liczbę białych krwinek, można postawić dość pewną diagnozę.
Jakie są możliwości leczenia zakażenia parwowirusem?
Możliwości leczenia psów cierpiących na parwowirozę obejmują opiekę wspomagającą i leczenie objawowe. Możliwości leczenia będą się różnić w zależności od tego, jak chory jest pies.
– Intensywna płynoterapia przeciwdziała odwodnieniu i utracie elektrolitów
– Leczenie antybiotykami zapobiega wtórnym infekcjom bakteryjnym, jeśli bakterie jelitowe dostały się do krwioobiegu
– Leczenie przeciwwymiotne
– Wsparcie żywieniowe
Czy można zapobiec parwowirozie?
Młode szczenięta są bardzo podatne na infekcje, zwłaszcza dlatego, że naturalna odporność zawarta w mleku ich matek może zanikać, zanim układ odpornościowy szczeniąt będzie wystarczająco dojrzały, aby zwalczyć infekcję. Najlepszą metodą ochrony psów przed zakażeniem parwowirusem jest właściwe szczepienie. Szczepienia rozpoczyna się od szóstego tygodnia życia szczeniaka, aż do ukończenia przez niego co najmniej 16 tygodni. Po tym okresie zaleca się szczepienie przypominające
po roku, a następnie co rok do trzech lat.
Jak można zabić parwowirusa w środowisku?
Parwowirus może zanieczyścić powierzchnie pomieszczenia, w którym przebywa chore zwierzę, miski na jedzenie i wodę, obroże i smycze oraz ręce i ubrania osób, które mają kontakt z zarażonymi psami. Jest odporny na ciepło, zimno, wilgoć i suszenie oraz może przetrwać w środowisku przez długi czas. Stabilność parwowirusa w środowisku sprawia, że ważna jest odpowiednia dezynfekcja zanieczyszczonych obszarów.
