Labrador Retriever to popularna rasa psa, która ma wiele charakterystycznych cech. Łatwy do ułożenia, przyjazny dla ludzi i wytrzymały. Swoją popularność zawdzięcza wysokiej inteligencji, chęcią do nauki i pogodnej naturze. Łagodne usposobienie sprawia, że często pomaga w dogoterapii i ratownictwie.
Korzenie tej rasy sięgają wieku XVIII. Protoplastą rasy były wodne psy św. Jana, wykorzystywane na południu Nowej Fundlandii do pomocy przy połowach. Za oficjalny kraj pochodzenia uważa się Wielką Brytanię. Przodkowie rasy najprawdopodobniej wywodzą się z Nowej Fundlandii, skąd do Anglii trafiły za sprawą lorda Malmesbury i Eldona Johna Scotta w 1830 roku. Rasa zyskiwała na popularności, a w 1870 roku labrador retriever był już powszechnie znany. Początkowo psy były wyłącznie czarne a umaszczenie żółte i brązowe uważane było za błąd w hodowli. Jednak po jakimś czasie zaczęto uznawać je na równi z umaszczeniem czarnym Pierwszy labrador biszkoptowy przyszedł na świat w 1899 roku w hodowli majora Radclyffe’a. Labrador szybko został zauważony przez angielską arystokrację, która chętnie wykorzystywała atuty tych psów podczas polowań.
Zaowocowało to przypisaniem Labradora do grupy psów myśliwskich. Brytyjski Kennel Club oficjalnie rozpoznał rasę na początku XX wieku a w 1917 roku uczynił to amerykański klub kynologiczny. Pierwsze psy do Polski sprowadził w 1986 roku Tadeusz Chwalibóg.
Labradory to rasa dużych psów. Pies osiąga wysokość od 57 do 62 cm, zaś wysokość suki w kłębie wynosi od 55 do 60 cm. Różnica wielkości widoczna jest także w masie. Labrador pies waży 29–36 kg, a suka 25–32 kg. Typowy Labrador jest kompaktowy, ma szeroką czaszkę i głęboko położoną klatkę piersiową. Charakterystyczny jest dla niego wysoko osadzony, masywny, zwężający się ku końcowi ogon. Znak rozpoznawczy labradora to krótka, za to gęsta i gruba sierść, pokryta dużą ilością sebum, które izoluje go od zimna i wilgoci. Aktualnie rasa dopuszcza trzy różne umaszczenia: czarne, brązowe i żółte zwane biszkoptowym. Labrador brązowy określany jest również jako czekoladowy.
Pielęgnacja labradora nie jest uciążliwa. Krótka szata naszego pupila nie wymaga specjalnych zabiegów. Wystarczy raz w tygodniu wyczesać martwą sierść. Dwa razy w roku labradory linieją dlatego w tym okresie należy zwiększyć częstotliwość wyczesywania. Sierść labradora jest z natury lekko przetłuszczona aby zachować ciepłotę ciała zimą oraz podczas pływania w zimnej wodzie dlatego należy unikać częstych kąpieli. Warto samodzielnie kontrolować uszy, w których może gromadzić się wosk. Należy również sprawdzać stan oczu i zębów.
Labradory mają tendencję do przejadania się. Nadwaga, a w konsekwencji otyłość jest u psów tej rasy niebezpieczna i prowadzi do licznych chorób, które mogą znacznie skrócić długość życia psa. Najlepiej podawać pełnoporcjowy pokarm, który dostarczy odpowiednią dawkę energii i optymalne proporcje składników odżywczych. Pokarm powinien być dostępny tylko w godzinach jedzenia pupila i dostępny przez 20-30 minut. Z reguły Labradorowi wystarcza jeden do dwóch posiłków dziennie.
Należy unikać dokarmiania resztkami ze stołu i zapewnić pupilowi odpowiednią dzienną dawkę aktywności fizycznej.
Labradory, tak jak inne rasy psów, mogą być podatne na różne choroby i problemy zdrowotne. Oto niektóre z nich:
1. Dysplazja stawów biodrowych: jest to choroba stawów. Według badań 12% labradorów cierpi na to schorzenie.
2. Dysplazja stawów łokciowych: prowadzi do bólu i ograniczonej ruchomości, dotyczy 18% populacji labradorów.
3. Otyłość: labradory mają tendencję do nadwagi, ponieważ są łasuchami i lubią jedzenie. Otyłość może prowadzić do wielu innych poważnych problemów zdrowotnych, dlatego ważne jest kontrolowanie diety i aktywność fizyczna.
4. Choroby oczu: niektóre labradory mogą być podatne na różne choroby oczu, takie jak zaćma czy postępujący zanik siatkówki.
5. Problemy skórne: będące następstwem alergii pokarmowych lub atopii. Pielęgnacja i właściwa dieta mogą pomóc w zapobieganiu tym schorzeniom.
6. Choroby dziedziczne: takie jak, parakeratoza nosa, czyli rogowacenie naskórka oraz miopatia, czyli choroba osłabiająca mięśnie.
7. Nowotwory: jak wiele innych ras, labradory mogą być podatne na rozwój nowotworów.
Ważne jest, aby regularnie sprawdzać zdrowie swojego labradora poprzez wizyty u lekarza weterynarii i zapewnienie mu odpowiedniej opieki zdrowotnej. Regularne badania i profilaktyka mogą pomóc w wykryciu problemów zdrowotnych we wczesnym stadium, co zwiększa szanse na długie i zdrowe życie dla twojego pupila.
Ogon labradora, gruby u nasady i bardzo silny, który podczas pływania pełni rolę steru, często określany jest „ogonem wydry”. Przyjazny charakter, inteligencja i posłuszeństwo sprawiają, że labrador doskonale sprawdza się jako pies asystujący dla osób niewidomych i niepełnosprawnych ruchowo. W Stanach Zjednoczonych labrador od ponad dwudziestu lat wygrywa w rankingu najpopularniejszych ras psów.
Labrador Retriever to wspaniała rasa, ale warto pamiętać, że każdy pies ma swoją własną osobowość, więc zachowanie i charakter może się różnić między poszczególnymi osobnikami.
Czy ten artykuł okazał się dla Ciebie interesujący? Daj nam znać w komentarzach. Pamiętaj, jeśli szukasz lekarza weterynarii we Wrocławiu zarezerwuj wizytę u nas.
